Korte inhoud

Op 31 oktober 2014 overleed de Engelse oud-scheidsrechter Pat Partridge, 81 jaar oud. Hij was een van de eerste scheidsrechters die, als gevolg van de toegenomen aandacht op televisie, een bekend gezicht werd. Dat was niet in de laatste plaats te danken aan zijn verschijning: een graag pratende, goedlachse en met indrukwekkende bakkebaarden getooide man. Bovendien maakte hij de nodige incidenten mee tijdens de 15 jaar dat hij de hoogste echelons van het Engelse voetbal mocht fluiten. Een daarvan leidde zelfs tot een wijziging in de spelregels.

Dat was toen hij in 1967 de wedstrijd tussen Manchester United en Stoke City leidde. Twee spelers, Paddy Crerand en Peter Dobing, kregen het met elkaar aan de stok, waarop Partridge tussenbeide kwam. In een staaltje “man management” drukte hij Crerand tegen zich aan, zodat die over Partridges schouder kwam te kijken. Maar terwijl Partridge de gemoederen suste, deed Crerand iets smerigs: hij spuugde naar een tegenstander – buiten het gezicht van Partridge, maar in het zicht van de camera’s. Dit zorgde natuurlijk voor heel wat ophef in de pers en bij de FA. Tot dan toe werd spugen niet genoemd in de spelregels als verboden handeling, maar het jaar daarop nam de IFAB, naar aanleiding van dit incident, de regel op dat spugen strafbaar werd met uitsluiting.

In het boek gaat Partridge in op zijn hele loopbaan en hoe hij ertoe kwam scheidsrechter te worden. Hij verhaalt over zijn aanvaringen met spelers, trainers en anderen, en over zijn ervaringen op de (inter)nationale velden, met een heel hoofdstuk gewijd aan het WK van 1978.

Het boek is gelardeerd met leuke anekdotes en tussen de regels kun je veel lezen over hoe Partridge omging met spelers, waaruit eigenlijk naar voren komt hoe hij vindt dat elke scheidsrechter dat moet doen. Humor kan (moet zelfs!) en de dialoog aangaan met spelers en trainers kan ook, maar nooit hierdoor je autoriteit compromitteren.

Pat Partridge aan de aftrap van de wedstrijd tussen Polen en Nederland in 1975

Waarde voor de scheidsrechter

Niet al te groot. Partridge wijdde een heel hoofdstuk aan het onderwerp ‘Wil je scheidsrechter worden?’ Heel praktisch is dit niet, maar meer een ode aan doorzettingsvermogen, zelfreflectie (‘in de spiegel kijken’), training en wedstrijdvoorbereiding. Vrij algemene stof, maar niettemin goed en bondig uitgelegd door een positief ingesteld persoon.

Slotoordeel

Want dat is het beeld dat uit dit boek naar voren komt: Pat Partridge was bovenal een positieve, optimistische man, die het goede in zichzelf en andere naar boven kon halen. Het zat hem gewoon in het bloed; zo leidde hij ook waterpolowedstrijden (een andere hobby van hem) en werd hij al tijdens zijn actieve loopbaan voorzitter van de Engelse vereniging van scheids- en grensrechters voor het betaald voetbal. Later is hij ook nog voorzitter van de Referees Association geweest, de Engelse tegenhanger van de COVS. Omwille van deze instelling, die goed tot uiting komt in het boek, is Oh, Ref! prettig leesvoer.