Korte inhoud

Mervyn Griffiths was een tijdgenoot van Arthur Ellis, van wie ik eerder een boek heb besproken. Ellis werd een bekende Engelsman door zijn optreden en hang naar erkenning. Griffiths, een bescheiden Welshman, moest het hebben van zijn faire fluiten en conditie. En daar heeft hij het nog ver mee geschopt. In 1953 mocht hij de FA Cup Final fluiten, en ook leidde hij liefst zes keer de finale van de FA Cup van Wales. Bovendien was hij de eerste scheidsrechter die na de leeftijd van 47 te hebben bereikt, nog mocht doorgaan op het hoogste niveau. Verder heeft hij in 1950 en 1954 op de eindronde van het WK mogen vlaggen en fluiten, in 1954 zelfs in de finale, waar hij als grensrechter in de laatste minuut een controversiële beslissing nam door Ferenc Puskas voor buitenspel terug te vlaggen, terwijl die net dacht zijn team op gelijke hoogte met de West-Duitsers te hebben gebracht. Dus niet de minste scheidsrechter.

Maar geen persoonlijkheid om een dik boek mee te vullen. Het werden dan ook maar 143 bladzijden (en een index). Tja, hij vertelt in feite zijn levensverhaal en veel verhalen over zijn wederwaardigheden als scheidsrechter, maar echt boeiend is het niet. Wel als tijdsbeeld, als kenschets van een tijd toen de zaken nog wat gemoedelijker gingen, maar men tevens minder flexibel en veel hiërarchischer was. De scheidsrechterssituatie was een goede afspiegeling van de echte wereld…

Waarde voor de scheidsrechter

Vrijwel nihil.

Slechts in de slothoofdstukken gaat Griffiths in op zaken die de arbitrage aangaan. Zo is er een hoofdstuk over het omgaan met kritiek (essentie: wees niet bang de hand in eigen boezem te steken, maar ongefundeerde kritiek moet je je niets van aantrekken), en een waarin hij trainers en spelers en supporters oproept tot meer begrip, minder partijdigheid en bereidheid meer van de spelregels te weten (zo meldt hij dat al vroeg in zijn loopbaan spelers penalty’s wilden versieren d.m.v. een schwalbe, waarvan hij vond dat dit bestraft moet worden – bijna 50 jaar zijn tijd vooruit!). Verder bespreekt hij het gedrag van scheidsrechters. Die moeten elkaar steunen door opbouwende kritiek en elkaar niet afvallen. Hij die hogerop wil komen, doet dit door zichzelf te blijven, goed naar gefundeerde meningen van collega’s en anderen te luisteren, en vooral fysiek en mentaal fit te blijven. En let op dat je niet je reputatie te grabbel gooit! Voorts is er een hoofdstuk over de samenwerking met grensrechters (ja, toen heetten ze nog gewoon zo). Hij deed eens mee aan een experiment met vaste teams van officials en dat beviel hem erg goed. Maar hij kon zich voorstellen dat de FA het al na een paar weken afschoot vanwege de hoge reiskosten… Een zeer autoriteitsgevoelige man, Mervyn Griffiths.

Melvyn Griffiths (rechts) grensrechter in de WK finale 1954

Slotoordeel

Een niet bijster interessante biografie van een verder zeer verdienstelijk en hoog aangeschreven scheidsrechter. Als tijdsbeeld is het een aardig boek, ook al omdat Griffiths’ levenspad dat van een andere bekende arbiter uit die tijd, Arthur Ellis, doorkruist. Ook heeft dit boek weinig praktisch nut.