Korte inhoud

Norman Burtenshaw was niet de bekendste Britse arbiter uit zijn tijd, maar hij heeft niettemin 11 jaar aan de top gestaan en in 1971 de FA Cup Final gefloten. Dan heb je toch wel wat in je mars. Uit zijn biografie komt naar voren dat hij een nogal rechtlijnig karakter bezat, wat hem als scheidsrechter natuurlijk wel te pas kwam, maar hem ook is verweten. In Engeland is hij vooral bekend vanwege het feit dat hij eens door het veld op stormende supporters van Millwall knock-out werd geslagen. Ook het gebaar dat hij maakte na afloop van de FA Cup Final (hij zeeg neer op zijn knieën en pompte met zijn vuisten in de lucht) werd hem niet in dank afgenomen. Later legde hij uit dat hij licht geblesseerd was geweest en blij was dat de wedstrijd, die al was verlengd en in de brandende hitte werd gespeeld, niet hoefde te worden overgespeeld, want dat had hij niet gered. (Toen was het nog traditie dat de finale bij gelijkspel werd overgespeeld, o.l.v. dezelfde scheidsrechter.) Voorts nog om een aantal andere incidenten, waarvan er een juist ontstond toen hij een keer niet achter zijn eigen waarneming bleef staan, maar op het advies van zijn assistent een penalty gaf. Meteen werd hij door de spelers beschimpt als een lafaard en iemand die niet sterk in zijn schoenen staat, hoewel de beelden hem later gelijk gaven. Het tekent echter wel het opportunisme van spelers (en trainers en supporters!), die zelden verder kijken dan een enkel moment en hun oordeel over scheidsrechters veelal laten hangen op incidenten.

Dat is ook een van de punten waarop Burtenshaw steeds terugkomt in zijn verhaal, dat een beetje zure ondertoon heeft. Hij voelt zich als scheidsrechter en als mens onbegrepen en ondergewaardeerd, en vindt dat er weinig begrip is vanuit de rest van de voetbalwereld voor de zware taak waar hij en zijn collega’s week in, week uit voor staan. Bovendien, zo meent hij, worden (de beslissingen van) scheidsrechters eenzijdig – en meestal negatief – belicht door de media.

Waarde voor de scheidsrechter

Norman Burtenshaw

Nauwelijks. Er worden weinig tips gegeven voor beginnende of gevorderde scheidsrechters, al geeft Burtenshaw tussen de regels door wel wat tips over de omgang met spelers. Maar ook die zijn ver te zoeken. Wel geeft hij te kennen dat hij de diagonaal te beperkend vindt. Daarom liep hij een aangepaste versie, meer een soort haak: een licht schuin stuk, dan haaks daarop oversteken en dan weer een schuin stuk. Het laatste hoofdstuk is besteed aan een toekomstvoorspelling. Vreemd genoeg is zijn visie dat de scheidsrechters professioneel zouden worden, uitgekomen. Burtenshaw vond dat een logische ontwikkeling, aangezien hij nu al, als amateur, zeer veel tijd kwijt was aan training, voorbereiding en reizen. ‘Ik ben nu al full-time scheidsrechter,’ schrijft hij. Wel is hij tegen de invoering van elektronische hulpmiddelen, zoals ook toen al werd geopperd. Het ondermijnt het gezag van de scheidsrechter, volgens hem, terwijl die de ultieme gezagsdrager op het veld zou moeten zijn.

Slotoordeel

Dit boek doet een beetje verbitterd aan, het werk van een zich onbegrepen en ondergewaardeerd voelend man. Hoewel het een goed tijdsbeeld van de jaren 70 schept, kan het niet echt boeien, al zeker niet door het gebrek aan praktisch nut. Wel blijkt Burtenshaw op het gebied van de professionalisering van het voetbal en de arbitrage een vooruitziende blik te hebben gehad.